My Tamagotchi is Dead
Marta Antoniak x Todoro

Plastikowa scena zbrodni z zaniedbania: rybka albo kotek domagają się uwagi, budzą się głodne, w brudnym cyfrowym pokoju. Nawet jeśli trafią na idealnego opiekuna, ich śmierci nie da się uniknąć, przyjaciel z pikseli nie wytrwa nawet miesiąca. Po jakimś czasie ginie też samo jajko tamagotchi, najpierw na miękko – zawierusza się w jakiejś kieszeni albo w szufladzie, a potem już całkiem poważnie: mieszkańca plastikowego jajka nie da się już obudzić, więc plastikowy kadłubek trafia do kosza. W ostatniej podróży spotyka nowych kompanów – bezcielesną rączkę, malutki owoc nieznanego pochodzenia, figurkę z jakiegoś dziwnego kompletu, prawdziwy kalejdoskop odcieni syntetycznych barwników i materiałów. Znacie? To posłuchajcie: komuś brak rozumu, komuś serca, a komuś odwagi, a jednak krocząc wspólnie drogą są w stanie przezwyciężyć wszystkie przeciwności losu. Wróć, to nie ta bajka: nie tylko lew, ale i pozostali dzielni przyjaciele nie przetrwają spotkania z ognistą kulą. Plastik topi się szybko, chociaż rozkłada się powoli – tylko jeśli tamagotchi, rączka i owoc wytrzymają pierwsze piekielne płomienie, mają szansę na życie wieczne.

Marta Antoniak od lat maluje i rzeźbi w tkance lat 90.: tworzy obrazy ze stopionych żołnierzyków i zabawek z Kinder Niespodzianek, nakleja na nie błyszczące naklejki, tatuuje podobrazia jednorazowymi tribalami, rzeźbi z pluszaków. Ten zabawkowy świat nie ucieka ani od surrealizmu, ani od apokalipsy, jednocześnie znajomy i niepokojący jak muzyka z zepsutej, spowolnionej pozytywki. W kolekcji biżuterii stworzonej z Todoro jej projekty zyskują szlachetną oprawę: broszki z roztopionych zabawek są oprawione w srebro (z grawerowanym podpisem!), naszyjniki nawlekane z koralików uzupełniają kamienie szlachetne i kolonie stopionego, otoczonego srebrem plastiku. Marta Antoniak zmienia podobrazie – tym razem jej pomysły będą żyć na ubraniach pod broszkami i skórach pod naszyjnikami.

Martyna Nowicka